Foto da promocíón de 1972

Velaquí temos os rapaces que empezaron en 1972 xuntos na Casa de Exercicios.
Algún coñecido?

Conexión Tubinga. Referencia a este blog

Hai un tempo que lin Conexión Tubinga e a recomendei neste blog. O autor puxo na súa páxina este comentario.

HISTORIA DA NOVELA III

Hai uns días recibía un correo na bitácora que me gustou especialmente, non só porque a persoa que me escribiu gozara da lectura de Conexión Tubinga, senón porque se trataba dun exseminarista deses que periodicamente se reúnen cos seus excompañeiros de curso para falar sobre o divino e o humano. Digo o de divino porque estes encontros adoitan ter como tema referencial as vivencias no internado, algo que para as compañeiras de viaxe ás veces resulta algo insufrible. No seu blog recomendaba a novela os seus compañeiros de curso e mesmo debaixo mostraba fotos dos encontros gastronómicos e outras da época en que estudaran no Seminario de Lugo. Unha desas fotos é exactamente igual ás fotos de curso que faciamos nós no Seminario Maior do Divino Mestre. Resultoume especialmente agradable o seu correo porque non só me trouxo recordos simpáticos, senón que me fixo constatar que a literatura feita co corazón non é senón unha forma máis de comunicación. Ben, dicía que esa foto me trouxo recordos porque, cando miro as que aínda gardo dos meus anos de seminario, penso nas historias que hai detrás de cada un deses compañeiros que pousaron para instantánea. No fondo todos somos un libro no que se encerran unha morea de historias por contar. Algúns converteron a súa vida nunha epopea, outros nun libro de poemas, houbo quen optou polo misterio, e quen seguiu deambulando polas alturas na busqueda de Deus, e mesmo quen persiste no camiño de afanar aquilo que nunca conseguirá, como o Gregorio Olías de Xogos da Idade Tardía, que só conseguiu ser o poeta Faroni na súa propia imaxinación. Isto levoume a pensar que Conexión Tubinga é soamente unha pincelada nun cadro cheo de historias por contar.
Despois de ver o seu blog de exseminaristas entrei noutro no que promoven unha técnica virtual para aprender galego, traballo que comparte coa súa muller. Vin o video no que promocionan esta iniciativa e case sen querelo vinme establecendo comunicación cun home e unha muller duns cincuenta anos, aos que, se non escribise Conexión Tubinga non coñecería, aínda que polo momento sexa só virtualmente. Son anxo González e Vitoria Ogando. Debo decir que este encontro virtual xa forma parte da historia de Conexión Tubinga, porque un escribe unha obra, pero logo esta enriquécese coas opinións e comentarios dos lectores, ben sexan positivos ou negativos. Con todo, a bitácora do Seminarista en Lugo desde o 66 xa está ligada a Conexión Tubinga, non só virtualmente, senón tamén animicamente. Un día destes poreime co curso virtual de galego, porque teño ganas de profundar nun apartado que fai referencia ao refraneiro popular.

Está claro que os ex-seminatistas nos entendemos! Mira por onde aquilo de que o Seminario deixa marca é certo. Agradecidos por poñer a nosa foto!

Saúdos para a promoción de 1972

Non somos só nós os que nos xuntamos para xantar unha vez ao ano. Este sábado seica tamén se xuntan en Lugo os que empezaron un pouco máis tarde, no 1972-3. Tamén o fan nun restaurante da capital, eles despois dunha misa. Resulta que empezaron uns cento vinte e a colleita de vocacións foi tan escasa coma a nosa: un cura, o padre Miguel Gómez. Nós como somos mais vellos gañamos en alcaldes; eles teñen actores famosos, como ese que fai do malo Carmelo na serie Matalobos da TVG. Que lles aproveite!!!!!

De Gabriel

Interesante libro o que presentou Narciso en Pontevedra: a historia de dúas mulleres que casaron alá polo ano 1901 (Elisa e Marcela. Alén dos homes. Ed. Nigratea). Na presentación estivemos todos un pouco presentes porque lembrou que coincidira con algún dos aistentes no Seminario de Lugo onde tanta xente empezara a estudar despois de deixar as escolas. E precisamente de escolas debe ser Narciso quen máis sabe porque leva moito tempo estudándoas con excelentes resultados. Saúdos para este ex-seminarista que agora é o Decano dunha Facultade da Universidade da Coruña.

Narciso de Gabriel

Novo libro de Narciso de Gabriel. Alén dos homes.

Narciso de Gabriel é catedrático de Teoría e Historia da Educación na Universidade da Coruña, onde é decano da Facultade de Ciencias da Educación e desenrola un destacado labor como investigador, centrado principalmente na Historia da Educación en Galicia. Algunhas das súas últimas publicacións son ‘Escolares e escolas de ferrado’, que recibiu o Premio de Investigación María Barbeito en 2001, ademais do Losada Diéguez e o da Crítica; ‘La historiografía educativa regional en España’ (2005); ‘Ler e escribir en Galicia. A alfabetización dos galegos e das galegas nos séculos XIX e XX’ (2006), premio de Investigación Concepción Arenal; e ‘Clases populares y culturas escolares’ (2007).

Na famosa Semana de Filosofía de Pontedevdra Nariciso é un dos conferenciantes destacados.

Xa se vía cando eramos pitos no Seminario que Narciso era un rapaz con futuro.

Luná!!!

Luná!!! Este Seminario non é tan grande coma o noso, pero tamén ó moi feito (é do de Plasencia). Luna era o único taco que se podía dicir en alto, pero me cago na luna xa estaba mal visto, era feo e repercutía na nota de modales. Algúns din que se podía confundir con me cago na cona e por iso estaba moi prohibido. Cantas veces escoitamos frases coma esta luna, embarqueille a vincha ao pito! (si oh, mandeille ben lonxe o balón ao seminarista novo). -frase lembrada por Benigno Glez. Glez-