Eu tamén vin o lobo podía ser o título dunha novela do compañeiro Pucheiro.
Miguel Anxo Murado fala hoxe de lobos en” La Voz”. Di que se
perde a fala cando un ve o lobo e que a el lle pasou.
Eu vin o lobo alá polos meus 7 anos indo un día só desde a
Cervela a Rubián de Cima buscar o correo á casa da Alicia. A uns vinte metros
enriba dun valado estaba un can grande con moito peito mirando para min. Eu
fixen o que era común nos rapaces, tirarlle unha pedra, o can nin se moveu; eu
pensei “este can é parvo” e seguín o camiño. A 200 metros estaba a Sra. Carmen,
ao verme espantouse toda: “ai, neno, e como vés ti só, que acabo de ver o lobo
aquí mesmo”. Non sei se perdín a fala ou non pero botei a correr e non parei
ata a reitoral do meu tío José. Aínda hoxe teño nítida na memoria a imaxe
daquel can con moito peito. Pero fun un valente, grazas á miña ignorancia non
lle tiven medo ao lobo!
E saúdos para os de Lugo, que aproveiten o pouco San Froilán que lles queda
